Maandag 15 oktober 2018

Uitslapen is er hier niet bij. Er wacht ons wederom een vol programma. In de ochtend gaan wij een basisschool en de technische school bezoeken. In de middag gaan wij naar een kerk die dienst doet als distributiecentrum van voedsel voor ouderen.

Als eerste gaan wij naar een basisschool. De scholen die wij tot nu toe bezocht hebben waren allemaal private scholen en dit is een openbare school. De directrice van de school is Jeanine, zij is de vrouw van Polykarp onze chauffeur. Na een ritje van ongeveer een half uur bereiken wij de school van Jeanine. Daar worden wij opgewacht door een enorme massa vrolijke kinderen. Wij gaan met haar mee naar haar kantoor. Niets geen mooi meubilair of een computer, geen mooi bureau met bureaustoel maar een kale ruimte met een simpele houten kast, stoelen en een tafel die dienst doet als bureau.

Jeanine vertelt over haar school maar vooral over de armoede van de kinderen die naar haar school komen. In Rwanda mag je alleen naar school als je een uniform hebt. Nu hadden wij al gezien dat heel veel kinderen geen uniform aan hadden. Jeanine vertelt dat zij deze kinderen toch naar school laat komen anders krijgen deze kinderen geen onderwijs. Zij riskeert wel een hoge boete als zij controle krijgt als zij kinderen naar school laat gaan zonder uniform. De overheid heeft wel een leerplicht maar geen bijdrage als het gaat om schooluniformen of schoolgeld.

Er komt een kindje het kantoor van Jeanine binnengelopen. Dit jongetje heeft een bol buikje en een bol toetje van de ondervoeding. Wij vragen aan Jeanine of wij dit kindje Sultana koekjes mogen geven. Dit mag en binnen mum van tijd zijn de koekjes in zijn buikje verdwenen.

Even later komt er een man met zijn dochtertje binnengelopen. Dit meisje heeft een spreidbroekje aan. Jan en Jeanine vertellen dat dit kindje vorig jaar is gezien en de beentje stonden achterstevoren in haar nek. Een Nederlander die vorig jaar in Rwanda was heeft de operatie bekostigd en door middel van de operatie en de spreidbroek zal het meisje uiteindelijk gewoon kunnen lopen.

Wij krijgen een rondleiding en bezoeken een klas. Als wij de klas binnenlopen zingen de kinderen een welkomstliedje. Jeanine laat zien hoeveel kinderen geen uniform hebben en als ze er wel een hebben hangen de mouwen er gescheurd aanhangen. Wat een verschil met de scholen die wij tot nu toe hebben gezien. De kinderen zitten hier met vier of vijf leerlingen in een simpel houten bankje. Geen vrolijke platen aan de muur zoals bij de private scholen. De kinderen zingen daarna nogmaals een liedje voor ons en dansen hier vrolijk bij. Onder leiding van Peter zingen wij ook een liedje voor de kinderen.

Wij gaan naar een andere, hogere klas. Ook hier vrolijk gezang bij binnenkomst. Hier zien wij wel dat ze proberen de kinderen Engelse les te geven maar de leerkracht geeft aan dat het Engels zeer zwak is. Eigenlijk hetzelfde beeld als in de andere klas. Kinderen met gescheurde kleding en op blote voeten. Laat staan dat ze een uniform aan hebben. De leerkracht vraagt aan één van de kinderen wat ze graag zouden willen. Het antwoord is ballen, in alle soorten en maten. Wij vragen of wij daar niet voor kunnen zorgen maar Jan geeft aan dat de kwaliteit van ballen in Rwanda heel slecht is. Wij zingen hier ook een lied voor de kinderen en gaan dan weer naar buiten.

Wij nemen afscheid van Jeanine en zijn diep onder de indruk van het werk dat zij verricht.

Wij rijden naar de Technische school opgericht door de zusters. De school verzorgt een HBO opleiding waar de leerlingen het vak van meubelmaker leren. Heel succesvol, 80% van de leerlingen die afgestudeerd zijn hebben een baan. Wat een verschil met de school waar wij net vandaan komen.

Een keurig gebouw, vol met meubels gemaakt door de leerlingen van de technische school. Wij krijgen een rondleiding door de klaslokalen. Het eerste lokaal is het computerlokaal, hier krijgen de leerlingen les in calculatie, ontwerpen maar ook Excel. De computers zijn geschonken door de Rabobank. In het andere klaslokaal krijgen ze theorieles met behulp van een schoolbord en filmpjes vertoond op een televisie. Ze leren hier bijvoorbeeld alles over houtverbindingen. Ook in de klaslokalen zijn alle meubels door de leerlingen gemaakt.

Wij lopen door naar de werkplaats. Het mooie is dat afgestudeerde leerlingen hier de mogelijkheid hebben om gebruik te maken van de werkplaats en hier dingen kunnen maken die ze verkopen. Ook zien wij leerlingen aan het werk met vrij moderne machines. Deze komen uit Duitsland en zijn geschonken door een bedrijf dat andere machine kocht. De fabrikant heeft de oude machines gereviseerd en zijn naar Rwanda gestuurd. Hier leren de leerlingen ook dat machines preventief onderhoud nodig hebben en hoe zij dit moeten doen.

Vervolgens komen wij bij een gebouw. Dit gebouw is gebouwd voor de gemeenschap. Het was de bedoeling dat de lokale bevolking hier bijvoorbeeld Engels les kon krijgen. Helaas is dit niet goed van de grond gekomen. Nu willen ze de mensen die betrokken zijn bij de school maar ook zusters die dat willen, hier Engelse les laten volgen.

Wij sluiten ons bezoek af met een typische Rwandese maaltijd bestaande uit rijst, bruine bonen en salades die wij samen met de leerlingen hebben gebruikt. Na afloop van de maaltijd heeft onze groep onder leiding van Peter een dank lied gezongen waarop de leerlingen dit ook voor ons hebben gedaan.

Bij terugkomst is er wat vrije tijd. De meesten gebruikten die even voor een powernap. Astrid, Saskia en Jolanda gaan echter naar het naaiatelier met de gekochte lappen stof. Wij laten de modellen zien die wij graag gemaakt willen hebben voor onze jurken en geven aan dat de restanten stof gebruikt kunnen worden om jurkjes te maken voor de allerarmsten kinderen. Wij betalen de zusters hiervoor en de zusters zijn heel blij met ons en het gebaar. De zuster die de leiding heeft over de zondagsschool gaat kinderen zoeken en die krijgen een jurkje. Het is een vrolijke boel in het naaiatelier. Er wordt volop gekletst en wij doen gezellig mee.

De groep vertrekt naar de kerk waar wij mee mogen helpen met de distributie van rijst en bruine bonen voor de allerarmsten ouderen. In Rotterdam en Gouda zijn twee instellingen waar het personeel één euro van hun salaris aan dit project kunnen doneren. Met dit geld worden de bruine bonen en rijst gekocht en twee keer per jaar kunnen de ouderen van Rubengera hier eten komen halen. Naast Rubengera wordt dit ook in andere steden gedaan.

Wij mogen meehelpen met wegen. De ouderen die hier komen zijn speciaal geselecteerd. Eigenlijk een beetje zoals bij ons de Voedselbank. Er worden dus eisen gesteld om hiervoor in aanmerking te komen. Wij komen wederom ontdaan terug.

In de avond eten wij voor de laatste keer bij de zusters. Er ontstaan weer volop gesprekken tussen de zusters en hun gasten. Als dank voor de gastvrijheid hebben Bert, Jolanda en Saskia chocolade meegenomen voor de zusters. Deze wordt direct uitgedeeld en de zusters laten het zich wel vallen. Peter en Nicolien hebben ook geschenken voor de zusters. Zij hebben prachtige zakjes gemaakt met daarin een heerlijk ruikend stuk zeep. Dit wordt door de zusters met blijdschap ontvangen. De zuster naast mij gaf gelijk aan dat zij het zakje ging gebruiken voor haar telefoon.

Uiteraard heeft Peter weer een prachtig lied gezongen waarop de zusters ook voor ons een lied hebben gezongen. Uiteraard onder begeleiding van een drum. Na het afsluitende gebed van zuster Berthe hebben wij onze kamers opgezocht. Morgen is een reisdag. Vanaf nu gaan wij meer van het land zien en de toerist uithangen.