Zondag 7 oktober 2018

Vandaag moesten wij wederom vroeg uit de veren. Want wij gaan naar de kerk in Myranga. Na een rit met veel hobbels en bobbels komen wij aan bij de kerk. Vanwege de nodige vertragingen onderweg komen wij aan als de dienst al is begonnen. Vrolijk gezang komt ons al tegemoet als wij de auto's uitstappen. Bij de deur worden wij zeer warm welkom geheten door een aantal mensen van de kerk. Deze mensen zorgden ervoor dat er andere Engelssprekende kerkleden bij ons kwamen staan om ons te vertellen wat er gezongen en verteld werd. Heel fijn was dat.

Bij binnenkomst was de hele kerk onder leiding van het Light-koor aan het zingen. Daarna heette de dominee ons en de andere gasten hartelijk welkom. Onze reisleider vertelde aan de kerk wie wij waren en wat wij kwamen doen in de kerk en in Rwanda. Tijdens de dienst traden er vier verschillende koren op. Van jonge meisjes en gemengd. Wat een feest om daar na te luisteren en te kijken. Deze mensen straalden met hun hele lijf. De dienst duurde zo'n drie uur maar die vlogen voorbij. Op een gegeven moment leek de kerk meer op een disco dan een kerkdienst. Iedereen stond te dansen en te zingen. Ook wij deden mee. Wat een feest was dat. Hierna gingen de kinderen naar de zondagsschool en werd de dienst hervat voor de volwassenen. De bijbelteksten konden wij meelezen in de engelse bijbel en de preek werd zachtjes voor ons vertaald. Tijdens de dienst heeft Peter uit onze groep een prachtig lied ten gehore gebracht. Een groot applaus volgde na zijn optreden.

Tijdens de collecte kwamen de kinderen weer terug en begon het laatste deel van de dienst. Na de zegen en het Onze Vader liep de dominee als eerste naar buiten waarna iedereen volgde en wij vele handen hebben geschud. Wij zijn diep onder de indruk van de hartelijkheid van de gemeente. Na de vele begroetingen had de dominee nog een verrassing voor ons, hij had voor een lichte lunch gezorgd. Die hebben wij ons wel laten vallen.

Hierna gingen wij naar het Genocide Monument. Hier verteld de dominee het verhaal van de kerk. Dit was een kerk waar veel Tutsi's naar toe waren gevlucht omdat zij dachten veilig te zijn in de kerk. Helaas was dit niet het geval. Op beestachtige wijze zijn duizenden mensen, jong en oud, afgeslacht. Evenals de nonnen en paters die de mensen hielpen. In de kerk ligt de kleding van de mensen, banken vol....... Naast de kerk ligt ook een massagraf met de slachtoffers.

Diep onder de indruk stappen wij weer in de auto's om op bezoek te gaan bij 2 gezinnen die de genocide hebben overleefd. Gezien de grote van de groep splitsen wij ons in drie groepen die ieder 2 gezinnen bezoeken. Het eerste gezin wat onze groep bezocht bestaat uit een man en zijn veel jongere vrouw. De man verloor tijdens de genocide zijn vrouw, kinderen en de rest van zijn familie. Zijn tweede vrouw is ook de enige overlevende van haar familie. Beiden zijn tijdens de genocide zo mishandeld dat zij door de vele botbreuken nu niet meer kunnen werken. Hun kinderen gaan allemaal naar school. De twee oudsten naar kostschool. Wij laten een zak rijst, wat geld en een kleinigheid voor de kinderen van het gezin achter.

Het tweede gezin was totaal anders. Er was verwarring wie nu wie was en het duurde even voordat dat duidelijk was. De kinderen, ook de leerplichtige kinderen gaan niet naar school. Beide ouders werkten niet en stimuleerden hun kinderen niet. Dat laatste was onze indruk. Het gesprek verliep wat stroef. Ook dit gezin gaven wij rijst, wat geld en een kleinigheid voor de kinderen.

Buiten werden wij opgewacht door een flinke hoeveelheid kinderen die ons allemaal een hand wilden geven. Nu weten wij hoe het voelt om anders te zijn dan de meerderheid. Teruggekomen bij de kerk namen wij afscheid van de dominee en de anderen kerkleden die ons begeleiden op onze bezoeken.

Bij de guesthouse hebben wij ons wat opgefrist waarna wij gezamenlijk hebben gegeten en op tijd ons mandje hebben opgezocht. Morgen gaan wij verder richting het zuiden.