Maandag 8 oktober 2018

Vandaag een reisdag. Wij gaan richting het zuiden naar Huye/Butare. Wederom op tijd opstaan. Na het ontbijt gaan wij op pad. Eerst Kigali in, er moet nog gewisseld worden. Terwijl wij voor de bank staan te wachten maken een aantal van ons gebruik van de gelegenheid en besluiten een Rwandese simkaart te kopen. De wifi is niet zo betrouwbaar vandaar dat de blog van gisteren ook pas vandaag geplaatst is.

Nadat het geld is gewisseld gaan wij nu echt op pad. De rit duurt in totaal 3 uur. Onderweg kijken wij onze ogen uit. Wij zien zoveel. Mensen met fietsen helemaal volgepakt. Drie kratten bier zijn heel gewoon of fietsen met planken en niet in de lengte, nee hoor gewoon straatbreed! Moeders met kinderen op de rug, heel veel schoolkinderen in uniform en dat loopt allemaal op dezelfde weg als waar de auto's langs rijden. Naast al deze kleurrijke mensen zien wij heel veel bananenbomen en zelfs rijstvelden. Dit is maar een korte impressie maar voor ons heel bijzonder.

Na een rit van twee uur hebben wij een tussenstop bij een revalidatiecentrum c.q. ziekenhuis. Daar worden wij gastvrij ontvangen en staat er een heerlijke lunch voor ons klaar. Na de lunch krijgen wij een rondleiding. De mensen die de kliniek bezoeken komen van heinde en ver om hier de artsen te bezoeken. Ze moeten vaak uren lopen om dan nog lang te moeten wachten voor ze bij de arts terecht kunnen. Om de mensen te kunnen helpen met protheses en ortheses heeft de kliniek ook een eigen werkplaats waar de hulpmiddelen op maat gemaakt worden. Er is ook een operatiekamer en twee enorm grote ziekenhuiskamers. Nu was het niet zo druk maar morgen wordt er weer begonnen met opereren en zal het weer snel vol liggen met patiënten. Om het herstel te bevorderen beschikken ze ook over een afdeling wat wij in ons land ergotherapie zouden noemen en een afdeling fysiotherapie. Op de laatste afdeling was iedereen onder de indruk van een heel vrolijke knul van een jaar of 10 die met simpele hulpmiddelen leerde staan en daar heel blij van werd.

Achter de kliniek staat 150 kamers waar de familie van de patiënten verblijven. Hier zorgt de familie voor de patiënten na de ingreep. Twee keer per jaar komt een team artsen uit België de complexe patiënten opereren en tegelijkertijd de Rwandese artsen bij te scholen.


Maar hier wordt verder gedacht dan alleen het herstel van de patiënten en dan met name aan de kinderen. Zo is er een kleuterschool, basisschool, middelbare school en een beroepsopleiding waar de kinderen op drie niveau's worden opgeleid tot lasser, kapster of naaister. In de toekomst komen hier nog een koksopleiding en een opleiding tot bouwvakker bij. Wat heel bijzonder aan dit scholencomplex is, is het feit dst ervoor gekozen is om niet alleen de gehandicapte kinderen hier op te leiden maar ook de kinderen uit de dorpen om het centrum heen. In de praktijk komt het er op neer dat 50% van de leerlingen een fysieke of auditieve beperkingen heeft en 50% niet. Op deze manier wordt de integratie tussen de kinderen bevorderd wat ook een positieve uitwerking heeft voor de toekomst.

Mocht iemand zich afvragen bij een collecte van het Lilianne fonds of het geld wel goed terecht komt? Wij kunnen beamen dat dit wel degelijk het geval is. Het Lilianne fonds is één van de grotere organisaties die daar de kinderen helpt. En zielige kinderen? Absoluut niet! Wij kwamen hele lieve, vrolijke en kinderen tegen die ondanks hun beperking ons heel spontaan kwamen begroeten en soms zelfs een knuffel kwamen geven.

Als laatste brachten wij een bezoek aan de pottenbakkerij waar op ambachtelijke wijze de mooiste vazen, kopjes en dergelijke worden gemaakt. De opbrengst van de verkoop komt geheel ten goede aan het centrum.

En toen moesten wij snel naar de auto en maakten wij kennis met onze eerste tropische regenbui. Onderweg waaide het stevig en volgde een korte maar hevige regenbui. Toen het weer droog werd kwamen alle mensen weer te voorschijn en ging jong en oud het afgewaaide hout verzamelen om het fornuis mee op te stoken.

Na een klein uurtje rijden kwamen wij bij ons guesthouse Shalom. Nadat de kamers verdeeld waren kon iedereen zich even opfrissen en vertrokken wij om 18.00 uur naar het restaurant. Omdat wij een ruimte in ons guesthouse hadden ontdekt waar wij nog wat konden zitten met de groep ontstond spontaan het plan om daar nog even met zijn allen koffie te drinken en gezellig na te kletsen. En dat hebben wij dan ook gedaan. Geïmproviseerd maar heel gezellig.