Zaterdag 13 oktober 2018

Wat als een mooie dag begon is een dag geworden met een zwart randje.

Vandaag is de viering van vier zusters die 25 jaar geleden ingetreden zijn. Dit werd in de grote zaal gevierd. Tegelijkertijd was elders op het terrein een bruiloft. Een dag vol vreugde.

Uiteraard waren wij uitgenodigd bij de jubileumviering van de zusters. Een paar van onze groep had last van darmproblemen en bleef op de kamer of liep in en uit tijdens de viering. Uiteraard werd er tijdens de viering veel gezongen, gebeden en ook heel veel toespraken die niet altijd werden vertaald c.q. begrepen werden door ons.

Wat wel mooi was, was het feit dat er veel kinderen uit het voormalig weesdorp van de zusters aanwezig zijn. Toen het weesdorp vanwege overheidsmaatregelen moest sluiten zijn de kinderen bij pleeggezinnen en familie ondergebracht maar er is nog steeds een band tussen de zusters en de kinderen. Zo worden de kinderen nog steeds gevolgd ook als ze volwassen zijn en in sommige gevallen inmiddels zelf een gezin hebben.

Bij de viering waren ook de adoptie kinderen van Rob en Astrid maar ook van Coby. Ondanks dat de communicatie moeilijk was, gaven zij wel aan de het fijn was om ze in het echt te zien.

Na afloop van de viering was er een gezamenlijke maaltijd met alle gasten. Wederom voortreffelijk verzorgd. Wij hebben veel bewondering voor de kok en zijn team hoe zij het iedere keer weer voor elkaar krijgen om heerlijke maaltijden op hout gestookte fornuizen te bereiden.

In de middag zijn wij naar de markt gegaan. Wij trokken veel bekijks. Een aantal ging op stoffenjacht. Zij wilden graag bij de zusters een jurk laten maken. De stoffen brengen wij maandag bij het naai atelier en voor vertrek uit Kigali zijn ze klaar. Anderen liepen een rondje en kwamen terecht in een " bioscoop". Oftewel een aantal hokjes volgepropt rond een televisiescherm waarop een film werd vertoond. Een ander groepje nam een kijkje bij de groentenmarkt. Liny kocht een grote zak lolly's voor de kinderen en begon deze uit te delen. Maar kon geen stap meer verzetten zoveel kinderen stonden om haar heen. Waarop Jan de reisleider de lolly's in het rond begon te gooien en zij verder kon lopen. Wij trokken veel bekijks en werden constant aangesproken door jong en oud. En er werd constant gevraagd om money.


Bij terugkomst in ons guesthouse hoorden wij dat het heel slecht ging met zuster Evorie. Deze zuster heeft het weesdorp opgericht en heeft zich met hart en ziel ingezet voor de kinderen. Ze is gebleven tot het laatste kind een nieuw thuis had gevonden. Toen deze taak volbracht was, werd bij haar botkanker geconstateerd. Een heel pijnlijke en ongeneeslijke vorm van kanker. Wij wisten dat het niet goed met haar ging omdat zuster Dorien nog bij haar is geweest om afscheid te nemen. Zij is gisteren opgehaald met de ambulance om in het ziekenhuis te sterven. Toen de ambulance haar kwam ophalen hebben de zusters haar toegezongen. Onze kamers liggen achter de kerk van de zusters en hoorden het gezang. Zo mooi. Zuster Evorie ligt nu in het ziekenhuis. Er blijven een aantal zusters bij haar in deze laatste uren. Zij is pas 47 jaar.

Hierdoor was iedereen toch wel van slag en onder de indruk zeker bij de zusters waardoor het daarna wat rommelig verliep. Wat zeker te begrijpen is. Aan de ene kant de vreugde vanwege het jubileum van vier zusters en aan de andere kant het verdriet om zuster Evorie. Wij hebben haar in ons gebed meegenomen.

Wij hebben na de maaltijd onze kamers opgezocht en zijn op tijd gaan slapen. Op eentje na, die wilde Afrikaanse vlechtjes in haar haar en had met Polykarp geregeld dat er een vrouw dit bij haar kwam doen. Zij heeft van 18.00 uur tot 02.00 uur op een stoel gezeten om vlechtjes te laten zetten. Het eindresultaat zie wij morgen bij het ontbijt.