Woensdag 17 oktober 2018

Vanmorgen vroeg zijn Astrid, Rob, Saskia, Nicolien en Jan de reisleider samen met Polykarp om 5.00 uur vertrekken. Ons verblijf ligt vlakbij de grens met Congo en daar staat een enorme nog werkzame vulkaan. Deze is in de vroege ochtend het beste te zien. Vandaar dat zij richting grens rijden om bij het voetbalstadium naar de vulkaan te kijken. Zij komen om 6.30 uur terug om nog even bij te slapen en met hele mooie foto’s. Als het vanavond helder weer is gaat de hele groep ook naar het voetbalstadion omdat dan heel goed de rode gloed van de vulkaan goed te zien is.

Voor de rest was het vandaag lekker uitslapen. Het ontbijt gaan wij pas om 9.00 uur gebruiken. Heerlijk! Om 10.00 uur gaan wij met de auto’s op pad. Het valt ons op dat deze streek er beter uitziet dan tot nu toe gezien is. De reden wordt al snel duidelijk. Heineken heeft hier een grote brouwerij en dit zorgt voor veel werkgelegenheid. De weg van ons verblijf loopt ook over het terrein van Heineken. Het meer is goed te zien evenals de kweekvijvers in het meer. Als eerste rijden wij ook naar het voetbalstadion om de vulkaan te zien. Helaas was alleen de onderzijde van de vulkaan te zien. Nog steeds imponerend hoor.

Wij rijden vervolgens verder naar de grens tussen Rwanda en Congo. Onze reisleider heeft ons verteld hoe wij de verschillen kunnen zien tussen de Rwandese en Congolese vrouwen kunnen zien. In Rwanda dragen de vrouwen de baby’s op de rug en hun waren op het hoofd. De Congolese vrouwen dragen de baby’s op de buik en de waren op de rug met een band over het voorhoofd. Wij weten niet wat wij zien als wij bij de grenspost komen. Het lijkt wel een mierennest! Het krioelt van de mensen en fietswagentjes.

Zuster Dorien wordt aangesproken door een groep Congolese vrouwen. Zij vertellen dat het leven voor vrouwen daar alles behalve gemakkelijk is. Er heerst veel armoede en de vrouwen worden verkracht en mishandeld. Hun leven is niets waard. Dit horende krijg je wel een brok in je keel. Het oosten van Congo is heel moeilijk te bereiken voor hulpgoederen en ligt vrij geïsoleerd van de rest van het land.

Polykarp heeft geregeld dat wij als groep via het douanekantoor de grens mogen oversteken om een blik op/in Congo te werpen. Wat wij zien stemt ons uitermate triest. Behalve de enorme stroom mensen over en weer, is direct een krottenwijk te zien zoals je deze op televisie ziet maar zo groot! Je wordt er stil van. Wij gaan weer terug naar Rwanda.

Wij vervolgen onze weg naar het poppenatelier. Dit atelier is opgericht door een Nederlandse mevrouw. Zij heeft een groep vrouwen geleerd om een coöperatie op te richten. Op dit moment werken er 11 vrouwen. Zij maken behalve poppen, ook knuffels, sleutelhangers, pannenlappen, tassen, enz…. De opbrengt wordt gezamenlijk gedeeld. Een heel mooi en succesvol project. Zij krijgen ook vanuit het buitenland opdrachten. Dit levert goede verdiensten op. De poppen en knuffels worden gevuld met de zakken waarin aardappels en rijst worden verpakt. Deze zakken worden draad voor draad uit elkaar gehaald en vervolgens als vulling gebruikt. Een mooi staaltje van hergebruik en de knuffels zijn heel stevig. Hierna mogen wij in het winkeltje rondkijken. Er wordt flink gekocht voor kinderen en kleinkinderen.

Ondertussen is het begonnen met regenen. En een tropische regenbui heeft hele grote druppels! Wij rennen voor zover mogelijk, gladde grond, snel naar de auto’s om te rijden naar het restaurant waar wij gaan lunchen. Hier staan ze ons al op te wachten met paraplu’s. Eén voor één worden wij naar binnengebracht. Het is jammer dat het zo regent want het is een prachtige locatie. Aan het meer en met meubels gemaakt van bamboe een geweldige entourage.

Nadat wij besteld hebben begint het wachten. Eigenlijk had Polykarp bedacht dat wij nadat wij besteld hadden om bij de heetwaterbronnen te gaan kijken maar omdat het regent is gaat dat niet door. Dus brengen wij de tijd door door gezellig met elkaar te kletsen. Na geruime tijd worden de drankjes gebracht. Inmiddels is het gestopt met regenen en Jan vraagt of het mogelijk is om buiten te eten. Op dat moment klinkt er een enorme donderklap en het antwoord is dat het over tien minuten weer gaat regenen. Een ieder die wil maakt van de gelegenheid gebruik om even naar buiten te gaan waar de mooiste vogels zich laten zien. Helaas gaat het inderdaad weer regenen. Tijdens deze buien zakt de temperatuur enorm en iedereen krijgt het koud. Gelukkig komen de medewerkers met potten aanzetten met daarin hete kolen. Heerlijk! Na zo’n twee uur wachten is eindelijk het eten klaar. Maar omdat alles hier op houtgestookte kachels wordt gekookt is het niet echt warm meer maar lauw. Ondanks dat smaakt het goed.

Ondertussen is het gestopt met regenen en als wij onze weg verder vervolgen besluit Polykarp om langs de heetwaterbronnen te rijden. Nu hadden wij allemaal wel een voorstelling hoe dat er uit ziet. Maar niets van wat wij verwacht hadden komt overeen met wat wij te zien krijgen. Wij komen uit bij een grasveld aan de oever van het meer. Op dit grasveld lopen een stuk of twintig geiten. Aan de oever liggen twee kleine plasjes met een beetje goor uitziend water omringd door zakken om te voorkomen dat het water uit de bronnen het meer in loopt. Er zitten ook twee blanke mannen in, zij krijgen een massage van een vrouw. De zwavellucht valt reuze mee. Een aantal overweegt om er even gebruik van te maken tot zij een man in beeld krijgen. Een meter of 50 verderop staat een soort van omkleedhokje. Deze man kleedt zich uit en loopt in zijn grote witte onderbroek al krabbend al aan zijn klokkenspel naar één van de plasjes en gaat daar zitten. Dit is op zijn zachts gezegd een nogal onsmakelijk gezicht en geeft ons niet veel hoop over de hygiëne aldaar, er zijn ook geen douches, dus besluiten wij om terug te gaan naar ons guesthouse.

In de auto krijgen wij te horen dat Polykarp van zuster Berthe het bericht heeft ontvangen dat zuster Evodie zojuist is overleden. Ook al weten wij dat het ging gebeuren drukt dit wel een stempel op deze dag. Voor zuster Evodie is het heel fijn, zij is nu zonder pijn en hoeft niet meer te strijden. Zij is nu in de hemel. Voor hen die achterblijven is het droevig nieuws. Zuster Evodie mocht slechts 47 jaar worden.

Daar aangekomen staan de koffie en thee al klaar. Heerlijk even opwarmen en even te praten over vandaag en zuster Evodie. Tijdens een regenbui zakt de temperatuur van een graad of 28 naar zo’n 18 graden. Daarna heeft iedereen even tijd om een dutje te doen of iets anders. Om 19.00 uur wordt het eten geserveerd. Een aantal geeft aan nu wel klaar te zijn met de bruine bonen en rijst. Gelukkig zijn er ook aardappels met vis en boontjes.

Omdat het droog is en helder gaat een groot deel van de groep terug naar het voetbalstadion om naar de vulkaan te kijken. Heel goed is te zien dat de vulkaan nog actief is. Je ziet een rode gloed die af en toe flink oplicht. Een prachtig schouwspel van de natuur. Wij zijn onder de indruk van wat wij te zien krijgen. Na ongeveer een minuut of 20 te hebben gekeken gaan wij terug naar huis om ons bedje op te zoeken. Morgen meer een nieuwe dag.